Восень

 

Восень, восень… О, ты – чарадзей!
З дрэў лісце навошта зрываеш?
З кожным тыднем усё халадней,
Аж душа ледзянее, змярзае.

 

 

Такі смутак, такая журба:
Клён з бярозкай сваёй
         не паспеў развітацца.

Чырванее рабіна, у адзіноце – вярба…

Ды куды толькі вам, мне скажыце,
                         спяшацца?

 

 

У халодную Зіму, у Завіруху сівую,
Ну, а я па табе, па табе я смуткую,
Ты мой клён кучаравы, прыгажосць і
                                пяшчота,
Я табою жыву,уздыхаючы ўпотай.

 

 

Пройдуць восень, зіма,
І настане ізноў абуджженне-
Гэта наша вясна,
Адсвяткуем яе нараджэнне!

 

 

А пакуль апускаецца восень
На землю і ў сэрцы людскія,
Няхай будуць шчаслівымі лёсы,
Што выношваюць мары святыя.

 

 

Я хачу, каб ніякі туман
Не заслаў людзям к шчасцю
                    дарогі,
Каб  размыла дажджамі
                    абман
Зніклі ўсе перашкоды, трывогі.

 

 

 

Дальше