За дабрыню – дабрынёй
Кроплі дажджу
Затрымаліся ў травах,
Ім падалі непаўторнасць сваю…
Сярод знаёмых
І стомленных твараў
Я ў задумленні стаю.
Як мне аддячыць за ласку,
За дабрыню – дабрынёй,
І за жыццё, нібы казку,
Што назаўсёды са мной?
Сорам так часта спыняцца,
На паўдарозе стаяць!
Ці не пара паспяшацца
Што назапасіў – аддаць?
Жаўранкі кружаць у небе,
Песняй бясконцай звіняць:
Думаць аб блізкіх больш трэба,
Трэба іх больш шанаваць!
Неасцярожнае слова,
Злы і чужы пагляд -
Іхні прысуд суровы
Можна забыць? Наўрад!
Я ўглядаюся ў твары,
Вочы маіх сяброў,
Каб не зрабіць ахвярай
Вернасць іх і любоў.
Ясны праменчык сонца
Зноў засвяціў упарта,
Нібы хацеў праверыць,
Што мае словы варты.
Автор:
Мария Масло
Добавить комментарий
просто хочется сказать - приятно, когда можно сопереживать вместе